Вясна 1991 года… На ростанях…

Скончыўшы школу ў 1991 годзе ў вёсцы Кісцяні Рагачоўскага раёна Гомельскай вобласці, адвучыўшыся 11 класаў, я задаўся пытаннем: “І што далей?”, “Куды ж паступаць?”. Цяпер гэта смешна, але тады я сапраўды не ведаў куды мне кінуцца.

Хаця, я ўсё сваё дзяцінства і юнацтва правёў з футбольным мячом на полі. Удзельнічаў у спаборніцтвах па футболе, бегу, кросе, настольным тэнісе, валейболе. Быў усебакова развітым спартовым маладым чалавекам. Усё маё дзіцячае жыццё было звязана са спортам і мой цягнік рухаўся толькі ў адным напрамку.

Першы вагон сышоў з рэек у 8 класе, у 1988 годзе, калі ў мяне з’явілася жаданне навучыцца граць на гітары.

Гледзячы на ​​суседа Аляксандра Рэбка («Рэбус»), я таксама хацеў іграць і спяваць песню «Спелыя вішні, спелыя вішні падаюць на траву, як гэта выйшла, як гэта выйшла…».

Шурык паказаў мне пяць асноўных акордаў: Am, Dm, E, C і G, і я пачаў асвойваць гітару.

Другі момант майго жыцця, які быў звязаны з музыкай і паўплываў на мяне, – гэта рэзкая змена стылю музыкі, які мне запаў у душу, і я стаў заўзятым фанатам яе. Гэта я кажу пра HMR – Heavy Metal Rock. Гэта адбылося ў 1989 годзе.

Да гэтага, як і большасць people Савецкага Саюза, я слухаў такія папулярныя калектывы 80-ых, як «Ласковый май», «Мираж», «Электроклуб», «Веселые ребята», “Modern Talking”, “Bad Boys Blue” і інш.

З сябрам Алегам Усцінавым («Байбус») мы насілі адзін да аднаго магнітафоны і перапісвалі касеты з новымі запісамі, якія прывозіў хто-небудзь з горада ў вёску. Тады не было інтэрнэту і музыка вандравала толькі такім спосабам. Гэта ведаюць усе, хто жыў у той час у СССР. У асноўным да яго прыходзіў я. У мяне быў двухкасетны «Маяк» кіеўскай зборкі. Колькі праводзін і вяселляў ён перажыў у вёсцы – не злічыць.

Дык вось, у 1989-ым годзе мой аднакласнік Андрэй Фяськоў («Сеня») вярнуўся з Гомеля ў вёску, дзе ён вучыўся ў машынабудаўнічым тэхнікуме. І неяк раз за чаркай, ён мне сказаў, што ў Гомелі яны ў інтэрнаце ўвесь час слухалі «heavy metal» і асабліва гурт «Accept». Мы ўжо тады з Андрэем гарэлку пілі, як дарослыя, хаця яму было 15 гадоў, а мне – 14.

Я яго папрасіў уключыць што-небудзь з рэпертуару гэтага гурта. І пасля таго, як я пачуў кампазіцыю “Princess of the down”, хэві-метал стаў маім любімым стылем музыкі на ўсё жыццё. Пасля гэтага ўвесь мой пакой ў бацькоўскай хаце быў абклеены плакатамі метал-груп. Папсу я ўжо не ўспрымаў аж да лістапада 1995 года, калі вярнуўся з тэрміновай службы ў арміі.

Трэцім фактарам, які паставіў мяне пасля заканчэння школы на ростані выбару прафесіі, паміж спортам і музыкай, сталі тыя абставіны, што ў школу завезлі музычныя інструменты. Гэта быў 1990 год. Да таго часу я ўжо нядрэнна граў на гітары і бубнах.

Ударнікі я набыў у 1989 годзе, як зараз памятаю за 500 тагачасных рублёў у Рагачове, на «Космасе» у нейкага мужыка. Маці з бацькам “былі вельмі радыя”… Мала таго, што цяжкая музыка грымела дома з магутных калонак, дык яшчэ і барабаны купіў. Забягаючы наперад, скажу, што ў пачатку 90-ых я набыў сабе і электрагітару чэшскага вытворцы “Jolana”.

І так, вяртаючыся назад, у нас адразу ж утварыўся калектыў пад кіраўніцтвам настаўніка музыкі Пінькоўскага Пятра Яўгенавіча. Гэта быў цудоўны чалавек і музыка. Ён нас шмат чаму навучыў.

Першая назва нашага ВІА была “Фенікс”. Я граў на ўдарніках, Сашка Казіміраў – на клавішах, Толік Кліменка – на бас-гітары, за мікрафонам – Светка Парфёнава. Некаторыя песні выконваў Саня, некаторыя – мы разам спявалі, а іншыя – я спяваў адзін. Як зараз памятаю, я выконваў песню “Изначальная точка нашей жизни – это роддом…” гурта “Сектор газа”.

Пасля мы мянялі назву нашай music band, паколькі “Фенікс” нам не падабалася. Некаторы час мы гулялі як «Стаматолаг», але да канца заканчэння школы мы ўжо называліся «Гарохавы суп». Час быў бесклапотны, вясёлы і мы дурэлі, як маглі.

Я ўспамінаю, як у школе, пасля другога ўрока ў нас быў вялікі перапынак – 20 хвілін, мы зламаючы галаву ляцелі ў актавую залу, уключалі апаратуру і гралі песні. Усе вучні прыходзілі паслухаць… Актавая зала заўсёды была бітком. Пазней дырэктар, Слесараў Павел Панцялеевіч, забараніў гэта, і мы рэпетыравалі ўжо толькі пасля ўрокаў. І яшчэ ён увесь час нам казаў: “У вас не ўнісон, а ўнітаз”.

У 1991 годзе мы вучыліся тады ў адзінаццатым класе і гралі на Навагоднім свяце. Мерапрыемства праходзіла ў школьнай спартзале. Было цікава і прыкольна. У дадатак да гэтага я быў яшчэ і ў ролі Снягуркі на гэтай урачыстасці. Андрэй Фяськоў быў Дзедам Марозам.

За барабанамі пасля выступу ў ролі Снягуркі, я сядзеў ужо «цёплы», бо з Дзедам Марозам мы падагрэліся добра. Нас ледзь не спаліў дырэктар, калі мы пілі віно ў старым корпусе школы.

Так і падышоў час іспытаў, і трэба было вызначацца куды ісці вучыцца. Дарэчы, адзіную “тройку” ў атэстат мне паставіў наш “любімы” дырэктар школы па “Грамадазнаўству”. Кахаў ён мяне, а я яго. Часцяком я бываў у яго ў кабінеце на кіліме.

У выніку я з’ехаў паступаць у Мінск у інстытут, сфера дзейнасці якога зусім не звязана са спортам ці музыкай. Але гэта ўжо зусім іншая гісторыя і тэма для наступнага апавядання.