Нататнік Віталія Філіпчанкі

У мінулым артыкуле я распавядаў, як у 2021 годзе здымаўся ў серыяле “Полымя пад попелам”, рэжысёрам-пастаноўшчыкам якога быў Іван Міхайлавіч Паўлаў.

20 жніўня 2022 года я віншаваў з Днем нараджэння Івана Паўлава і папрасіў яго, каб узяў мяне ў якой-небудзь ролі, калі наступны раз будзе збірацца здымаць які-небудзь фільм. Міхалыч адразу адказаў, што ў 2023 годзе яго павінны зацвердзіць у якасці рэжысёра на фільм “Казбек”. Пад такой назвай планіравалі здымаць кіно беларусы разам з узбекамі, але з-за нейкіх рознагалоссяў узбекі пакінулі праект.

У 2020 годзе лёс звёў мяне з выдатным чалавекам – акцёрам і рэжысёрам Іванам Паўлавым. У сакавіку гэтага года мяне запрасілі на пасаду «кіраўніка службы бяспекі» Нацыянальнай кінастудыі «Беларусьфільм».

У чэрвені хлопцы з кінастудыі арганізавалі рыбалку і пазвалі мяне з сабой. Да месца нашага лагера ў Барысаўскім раёне мне прыйшлося дабірацца на адной машыне з Іванам Паўлавым. Па дарозе мы балбаталі, расказвалі пра сябе. На рэчцы мы прабылі тры дні. Добра адпачнулі: пілі гарэлку, размаўлялі, спявалі песні пад гітару, таньчылі. Рыбы не злавілі – не клявала. Так я пазнаёміўся з рэжысёрам Паўлавым.

У красавіку 1996 года, а дакладней 27-28 красавіка, адбылося вяселле Фядоса Ярошчанка і Светы Каржанеўскай, на якім я быў сведкай. Света – мая зямлячка з Брагінскага раёну, з вёскі Савічы. Раслі з ёй разам, хадзілі ў адзін клас.

Пасля аварыі на Чарнобыльскай АЭС у 1986 годзе пераехалі ў вёску Кісцяні Рагачоўскага раёна Гомельскай вобласці. Тут таксама вучыліся ў адным класе і жылі на адной вуліцы па суседству.

У пачатку 2000-ых гадоў я вельмі захапляўся разгадваннем красвордаў і сканвордаў. Я займаўся гэтым амаль кожны дзень. Найбольш мне падабаліся красворды, якія публікаваліся ў газеце «Аргументы и факты». Яны былі складаныя, з падвохам і незвычайныя. Памятаю, накупіў тады сабе шмат розных кніжак па састаўленню і рашэнню красвордаў. У той час камп’ютэра у мяне не было. Камп’ютэр тады быў не ў кожнага, ён быў як роскаш. У той час яны толькі пачыналі сваю масавую даступнасць.

У мінулым артыкуле я пісаў, як скончыўшы школу ў 1991 годзе, я не ведаў куды мне паступаць, я не мог вызначыцца з якой прафесіяй звязаць сваё жыццё. Бацька мне казаў: “Ідзі паступай у фізкультурны!”.

Так, па ўсіх фізіялагічных параметрах, атрыманых у спадчыну ад бацькі, я больш падыходзіў для спартовай дзейнасці. Тым больш, што я з дзяцінства ганяў у футбол, гуляў у валейбол, баскетбол і настольны тэніс. Удзельнічаў у раённых і абласных спаборніцтвах па бегу і кросу.

Скончыўшы школу ў 1991 годзе ў вёсцы Кісцяні Рагачоўскага раёна Гомельскай вобласці, адвучыўшыся 11 класаў, я задаўся пытаннем: “І што далей?”, “Куды ж паступаць?”. Цяпер гэта смешна, але тады я сапраўды не ведаў куды мне кінуцца.

Хаця, я ўсё сваё дзяцінства і юнацтва правёў з футбольным мячом на полі. Удзельнічаў у спаборніцтвах па футболе, бегу, кросе, настольным тэнісе, валейболе. Быў усебакова развітым спартовым маладым чалавекам. Усё маё дзіцячае жыццё было звязана са спортам і мой цягнік рухаўся толькі ў адным напрамку.